خداوند از مؤمنان -هنگامی که در زیر آن درخت با
تو بیعت کردند- راضی و خشنود شد؛ خدا آنچه را در درون دلهایشان (از ایمان و صداقت)
نهفته بود میدانست؛ از این رو آرامش را بر دلهایشان نازل کرد و پیروزی نزدیکی
بعنوان پاداش نصیب آنها فرمود؛
این اموال برای فقیران مهاجرانی است که از خانه و
کاشانه و اموال خود بیرون رانده شدند در حالی که فضل الهی و رضای او را میطلبند و
خدا و رسولش را یاری میکنند؛ و آنها راستگویانند!
و برای کسانی است که در این سرا [= سرزمین
مدینه] و در سرای ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانی را که به سویشان هجرت
کنند دوست میدارند، و در دل خود نیازی به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمیکنند
و آنها را بر خود مقدّم میدارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند؛ کسانی که از
بخل و حرص نفس خویش باز داشته شدهاند رستگارانند!
(همچنین) کسانی که بعد از آنها [= بعد از مهاجران
و انصار] آمدند و میگویند: «پروردگارا! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشی
گرفتند بیامرز، و در دلهایمان حسد و کینهای نسبت به مؤمنان قرار مده! پروردگارا،
تو مهربان و رحیمی!»